Teşekkürler..

Cumartesi akşam üstü zil çaldı.Aşağıdan basılmıştı.Kızım açtı kapıyı.

Gelen Kargo şirketinden bir elemandı.Kızım anne sana paket gelmiş dedi.

İmzamızı atıp arkadaşı yolcu ettik.

Kızım hadi aç aç diye başımda merakla bekliyordu.

Ben de onu daha fazla meraklandırmadan (ama kendi merakımı belli etmeden)

hediye paketimi açtım.

Hediyem Fadinin El Emeği blogunun sahibesi Fatma arkadaşımdan geliyordu.

Beni el emeği kolyen, ve kızlarım için olan bileklikler anlatamayacağım kadar çok sevindirdi.

İçinden çıkan el emeği kartı okuduğumda,evimin içinde sevgin dolanmaya başladı.

El emeği göz nurun için çok çok teşekkür ederim.

Bunu tek başına paylaşmak istedim.Bir şeylerin yanına

sıkıştırmak istemedim.Yazın severek takacağım.

Hediyeleşmek gerçekten güzel bir şey.

Hele de karşılık beklemeden verilen hediyeler.

Beni hep mutlu etmiştir.

Bir de hediyeyi alan gerçekten memnun olmuşsa,değmeyin keyfime.

Ama şimdilerde sadece küçük çocukları  mutlu edebiliyorsunuz.

Yada büyükler mutlu görünmekten korkar olmuşlar.

Duygularını açıklamaktan ,sözlere dökmektem çekinir olmuşlar.

Sözlerde değil,gözlerde bile göremiyoruz o pırıltıyı,heyecanı.

Her şeye doyulduğu için mi? Hayat gailesinden mi? bilinmez.

Sevinmeyi bile unutuyor kalpler.O bir sakıza sevinen çocuklarda kalmadı...

Doğduğu andan itibaren o kadar çok şey alınıyor ki.

Hediyenin değerini bilmiyorlar.Bizlerin sayesin de doyumsuz oluyorlar.

Oysa ki ilk okul ikinci sınıftayken hediye ayakkabımla beraber uyuduğumu

hiç unutmam.O kadar sevinmiştim ki.Geceyi ondan ayrı geçirmemek için onu gece yatağıma

almıştım sessizce..

Başkasına alınan bir hediyeyi kendime zannedip,benim olmadığını öğrendiğimdeki hayal kırıklığım..

Bu yaşlarda bile içimi burkar.

Oysa onu alanda benim mutlu olacağım kadar mutlu olmamıştı.

Hediyesine mana bulmuştu.Neden saçları sarı değil diye.

Ne acı bir çelişki . O yaşlarda bile kafamı kurcalamıştı..Kimi alır beğenmez,

kimide verilsin diye bekler,hediyesine ulaşamaz...

Boş verin verdiğimiz insanı mutlu edemesek bile, hediye vermekten kendimiz

mutlu oluyorsak devam edelim hediye vermeye.

Birinde olmaz sada öbüründe mutlaka o mutluluk pırıltısını

samimi olan gözlerde buluruz.

Bu günlükte bu kadar. Hediye alıp, verecek sevdiklerimizin hiç bitmemesi dileğiyle,

Sevgiyle kalın.(Mutlu olduğunuzu karşınızdakine bir şekilde hissettirin bence.)