Kimimiz de daireler çizip duruyoruz. Başladığı noktayı dahi hatırlamadan. Bazen son yolculuk süpürgeyle faraşla geliyor ve çöp tenekesinde sonlanıyor. Ne yaşamış ne yaşamamış belirsiz. Bazısı da bulunduğu yerde çürüyüp yeni hayatlara el veriyor yeniden doğar gibi.
Güzelim sonbaharı da uğurladık. Eteklerimiz de bir yığın kuru yaprak. Rengarenk hayatlar söndü. Ufukta bembeyaz kar var.Yağmurlarla yıkadık izlerini. Şimdi sokaklar yalnız. Dallar hışırtısız. Soğuk bir yalnızlık rüzgarı esmekte.
Buna da alışılır. Bir bakmışsın şen kahkahalar doldurur sokakları. Ellerinde Kar topları . Bembeyaz gelini kucaklar gibi açarız kollarımızı. Hoş geldin Kış deyiveririz.